Dhe iku poeti nga bota e nëmur
dhe mori me vete të gjithë mërinë,
Për shtetin që si njerkë i qe gjendur
Paqe mbi poetin! Për shtetarët:mallkim!
Iku shpirti i bradhë,po vallë me ç'kumt?
Ç'përtypën buzët e tij në ato çaste?
S'do mend: ka sajuar një lirikë të bukur
Se veç lirika e tij,mbartëte mesazhe.
Mesazhe që bota të bëhej më e bukur
Që njerëzit mes tyre të jenë më njerëzor
Se ai qe unik në këtë botë krejt xhungël
Dhe vargu unik,por qe tokësor.Krejt tokësor!
Shteti si njerkë,ia shtoi rrudhat e ballit
Dhe jeta e poetit, u sakatua!
Katandisi poeti në pikë të hallit
Ndaj këtij lloj shteti t'ia çjerrë maskën dua!
Se bëri një vesh shurdh dhe një sy qorr
Dhe mbeti poeti, pothuaj, në zgrip
Ditët e prapëme i shtyu si me zor
Kështu iku nnga jeta, poeti i madh-lirik!
Iku dhe pas la një zbraztësi të madhe
Braktisja e poetit, për shtetin është turp
Se ai qe princi i lirikes shqiptare!
Qeveri! Tash turpin haje me bukë!
