Dy mjekë të dashur, me shumë karakter,
Në shërbim të sëmurëve ishin si çdo herë,
Të zellshëm në punë, miqësor në shtëpi,
Veç një gjumë i ndante, nga jeta n’shoqëri.
Por, shoqërimi i mjekëve, nuk qe pa limit,
Ndahet papritur nga jeta, kardiologu një ditë,
Miku i tij gjinekologu, desh ngeli pa frymë,
Mbet si qyqe i vetëm, i zhytur në hidhërim.
Në ditën e varrimit, kortezhi nuk matej me sy,
Me kurorat: “Shëruesit të zemrave: Lavdi!”.
Ecnin njerëzit kokulur, në heshtje e pikëllim,
Vetëm gjinekologu, qeshte e qante pambarim….
I ofrohet një kolegë e i thotë ngadalë si shok:
- Pse qesh? - Si nuk të vjen turp, o gjinekolog!
Po, si mos të qeshi vëllaçko e të bëhem horë,
Kur të vdes unë, çfarë do të shkruani në kurorë?!
