Gjuha shqipe mjaltë- magji,
me zanafillë në lashtësi,
gjallon në malësinë e gurrave,
herë si këngë, herë si gjëmë
shtruar në log të burrave,
ku bardët sodisnin yjet
në ëndërrime, nën peshë të halleve,
në thirrje e vrulli i valleve,
dëgjonin të heshtur zogjtë në pyje,
pranë vatrës rrëfenjat e nanës
fjalën e trazuar të gojëdhanës,
kur përqark “ushtonin lugjet
prej ortiqesh
kah po binin ndër gropa“
Mbi djep fatia ëngjëllore,
kumtoi bëmat arbërore,
po në çdo rrebesh e shqotë
gjuha shqipe gjurmët lë në botë.
Kjo gjuhë me shpirt në Perëndi,
jeton në vaj e gaz!- Përjetësi!
---
1- Vargje nga Rapsoditë e Veriut
