Behari ishte një djalë i ri nga një fshat i vogël në Alballap. Ai ishte i njohur për sytë e tij të ndritshëm dhe për zemrën e tij të guximshme. Ishte i dashuruar me vendin e tij dhe i përkushtuar për të mbrojtur atë.
Ai ishte i fortë, jo vetëm fizikisht, por edhe shpirtërisht. E karakterizonte një vullnet i hekurt dhe nuk kishte frikë të përballej me sfidat. Ishte i gatshëm të sakrifikonte gjithçka për vendin e tij dhe për të ëmën e tij.
Behari ishte gjithashtu i zgjuar dhe i matur. Ai e dinte fare mirë se lufta ishte zgjidhja e fundit për t’u çliruar nga kulçedra karpatiane, prandaj edhe shprehu gatishmërinë të luftonte, gjithmonë me shpresën për liri
Mbi të gjitha, Behari ishte një djalë i mirë. Ai e donte të ëmën e tij dhe ishte i përkushtuar ndaj saj. Ai i premton asaj se do të kthehej, në çastin kur u nis për në luftë, dhe ky ishte vetëm një premtim, ngase liria ka çmim e çmimi i saj është gjaku…
Djaloshi guximtar, Behar Begolli po qëndronte përballë shtëpisë së tij, duke e shikuar të ëmën e tij që qante në heshtje.
"Ëma, unë duhet të shkoj," tha ai me zë të butë. "Është detyra ime të mbroj vendin tonë."
E ëma e tij, një grua e fortë dhe e guximshme, e shikoi të birin me sy të mbushur me lot dhe me krenari.
"E di, djali im," tha ajo. "Por zemra ime është e thyer."
Behari e përqafoi atë ngrohtësisht.
"Unë do të kthehem, mama," i premtoi ai. "Do të luftoj me gjithë zemrën time për vendin tonë dhe për ty."
Dhe me ato fjalë në gojë, Behari u largua, duke lënë pas shtëpinë e tij dhe të ëmën. Ai e dinte se çfarë e priste dhe ishte gati të luftonte për atë që ai besonte, për lirinë e atdheut.
Kjo ishte nisja e Beharit në luftë, dhe biseda e tij e fundit me të ëmën.
