“Leta e Radios”, kështu i flisnim Violeta Muços, folëses së Radio-Gjirokastrës në vitet 70-të, sot e njohur për poezitë e saj romantike e lirike, në vëllimin e parë të saj të titulluar “Shtigjeve të zemrës”, redaktuar nën kujdesin e poetit të
njohur gjirokastrit, Ylli Musta. Kur mora në dorë librin e saj, m`u kujtua Leta e atyre viteve, vajza e bukur me zë të mrekullueshëm radiofonik, e cila, në radio bënte dy punë: redaktore e muzikës dhe hartuese e radiopostës, një emision ky shumë i kërkuar nga dëgjuesit, me këngë popullore dhe muzikë të lehtë. Por, në kolektivin tonë, flitej edhe se Leta shkruante dhe vjersha, por që ne si kolegë të saj, nuk i lexuam kurrë... Përse i mbante për vete dhe të fshehura, këtë edhe sot e kam të vështirë të jap një mendim; por ndoshta për motiv dhe liri të munguar... Me vëllimin e saj të parë, ajo ndan me lexuesin ide, ndjenja e emocione të bukura, poezi të pasura me nuanca dhe shprehje individuale, vështrim të kthjellët për jetën dhe shoqërinë. Herë-herë bien në sy shprehje popullore, folklorike, fjalë gjirokastriçe... që krijojnë një stil e bukuri të veçantë poetike! Leta është origjinale në mënyrën sesi në to shpreh veten, gëzimin, dhimbjen dhe trishtimin.
Nga poezitë më të bukura, e të spikatura, mendoj se janë ato “me dashuri”... Të tjerat, për natyrën dhe Gjirokastrën,vendlindjen e saj të dashur, në të cilat shpreh lidhje intime, zbulon anë të veçanta të qytetit gri, mall, traditë, pasion e dëshira, qetësi dhe reflektim me veten dhe botën rreth tyre.
Ja, për shembull, vargjet e një poezie me lidhje të forta emocioni:
“Dikur edhe unë kam qenë më parë
Brenda atyre mureve, odave të rënda,
Kam njohur njerëz të zotë në fjalë
Të çlirët, sikur kishin lerë nga kënga...
O moj Gjirokastër, ç’të ndrin ai nur!
Si ëngjëll më je lartësuar...
Dhe pse në kohë të acartë
S’më mbyllet syri, por rri zgjuar
Nga dashuria e pamatë!”
Ndërkohë do veçoja dhe dy poezi për dashurinë:
“Mëngjesi më gjeti aty ku ne mbetëm
Një trëndafil aty e këputa
Prandaj po e marr, ta mbaj mu në zemër
Në faqet e një libri do ta vë...
Sa herë ta shfletoj, do pëshpëris një emër
Që tok me petalet ka mbetur në të...”
Dhe tjetra:
“Do këndoj për dashurinë
Sa ta zbraz shpirtin me
derte,/Vitet ikin më nuk vijnë...
Zemra këngën merr me vete...”
Nga vëllimi veçojmë edhe poezinë “O kohë e shkuar”, në të cilën poetja shpreh ndjenjat e melankolisë dhe kujtesës në
lidhje me kohën e shkuar. Përshkrimi i natyrës, bora dhe dielli, bashkëshoqërojnë ndjesitë, mbresat e pashlyera shpirtërore, poetike për bukurinë, rrëketë dhe rete, sfidat dhe pengesat; ndërsa strofa e fundit:
“Sa ëndrra u tretën
Bashkë me rininë,
Po kujtimet mbetën
Përjetë shkreptimë...” shpreh ndarjen midis ëndrrave dhe realitetit, duke treguar se edhe pse ëndrrat mund të jenë zhdukur me kalimin e kohës, kujtimet e mbresat mbeten të forta dhe të pakthyeshme, si një shkreptimë e përjetshme... Kjo poezi, si dhe shumë të tjera të këtij vëllmi lirik, me atmosferë emocionale, shprehin reflektim mbi jetën dhe
Shtigjeve të zemrës 5 kohën, duke sjellë një ndjesi të ndarjes nga e kaluara dhe vlerësimin e rëndësisë së kujtimit. Kjo është në përgjithësi tematika e poezive të Letës, që ju do të mund të njiheni në faqet e këtij vëllimi të parë, ku autorja gjirokastrite, sikundër treguam në fillim të këtij shkrimi, disa i mbajti “të fshehura”, të “pazbuluara” për vite të tëra, që të na i shfaqë sot...
Dhe ja, sot kemi “arkivin” e saj poetik të hapur, në dorën tonë! E natyrisht ne provojmë atë ndjesinë e bukur, që provon
çdo njeri kur hap një shishe vere të vjetër, shumëvjeçare...
Të mbledhura në kohë, të gjitha poezitë bashkë, janë qershia mbi tortë, mbi gurin e argjendtë të qytetit të saj të
dashur, Gjirokastrës. Duke i uruar poetes suksese në poezinë e saj, i them çdo lexuesi: Udhëtim të mbarë nëpër shtigjet e zemrës së poetes sonë
