Një fotokujtim të nënës shpalosa sot
Më shumë se gjysmë shekulli kaluar
Më erdhi e gjallë si dikur
Kur fëmijë më la,pa lamtumirë
Nuk bëzante, e mallëngjyer më shikonte
Nuk rrëfeja brishtësinë e jetës
As vuajtjet nuk ia tregoja
Me sy akulli në dhomën e mërdhirë
Tregoja në emision mallin e djegur
Dhimbjen e përjetshme në foto
Ndërsa gazetarja më pyeti:
“A mund të deklamosh vargje për nënën?...”
Jo!- i fola!
Nuk e marr me vete zjarrin kurrë
E ruaj në dhomë, në palë librash
Lapidar kujtimi ndër mote
E ngroh shpirtin në vetminë e përmalluar
Kur valët e mallit avullojnë dënesje
Laj sytë me lotin e ndryshkur erë dheu
Në dyshekllak kulle djegur
Për Zogaj , Bytyçin, Tropojën
Zjarrit nëse flaka i shuhet
Rindizet shkëndijave të mallit....
