Cristina Serghiescu na ofron poezi të bukura, të frymëzuara dhe të shkarkuara nga zemra dhe shpirti. Autorja shkruan një poezi reflektuese që shpaloset në disa shtresa medituese. Jehona e vargut të tij lind rezonanca të gjera, dërrmuese. Projektohen imazhe dhe tema përmes të cilave marrin formë ylberi të reja lirike, të artikuluara në përballje fjalësh që i bëjnë përshtypje të fortë poezisë dhe krijuesit të saj. Poezitë e saj pasqyrojnë pikturën dhe kaligrafinë, dritën dhe hijen, një alkimi origjinale mes mendimit dhe tekstit, sepse poetja e mbart gjithmonë atë mister në tekst, duke rrjedhur si një ngjyrë fluide në fytyrën e kanavacës së mahnitur:"Fijet e shpresës/ I derdh e fletores sime trëndafili të mendimeve,/ Fije të rrumbullakëta shprese,/ Thërrmoj mëndafsh të rinj mbi rreshta,/ Gjallëroj fjalën me rezonancë./ / Bluaj grinë e pritjes,/ Në mullirin abstrakt të zemrës,/ Brumin brumin e padurim,/ Për të formuar një ditë kompakte."
Në mënyrë metaforike, autorja ndjen se poezia është pjesë e qenies së saj. Ajo dhe poezia. Çfarë dialogu i mrekullueshëm! Ajo kurrë nuk u ndje vetëm me të. Poezia nuk ka kufi. Fjalët, të njëjtat. Ata shërojnë plagët, hapin sytë e të verbërve. Fjalët e vërteta shpengojnë dhimbjen dhe errësirën brenda nesh. Erë dhe me erë, shpirt dhe ajër! Njeri, nga vjen fjala? Buka është fjalë, drita, po kështu, urrejtja dhe errësira janë fjalë. Fjalë që shërojnë dhe fjalë që vrasin, fjalë që ndriçojnë dhe fjalë që errësojnë. Nevoja për të shqiptuar fjalë është një nga nevojat më të zjarrta dhe më të nevojshme të njeriut, krahas nevojës për ushqim, veshje, dashuri, të vërtetë dhe drejtësi. Skulptori përballë ajrit shqipton fjalë, piktori dhe muzikanti. Për një poet, nevoja për të folur fjalë është si nevoja për të marrë frymë.
Në poezinë e Kristinës dallojmë një varg të pasur mendimesh dhe ndjenjash, në thelb një gjendje të botës në aspektin estetik, një rigjallërim të së tashmes së vazhdueshme, por edhe të kujtesës afektive. Vizioni i tij poetik turbullohet nga pyetjet e mëdha ekzistenciale, me një shprehje lirike jokonvencionale, nga e cila shpërthen një un i korsetuar nga të kundërtat, por gjithmonë i aftë për të gjetur përgjigje për tepricën e qytetërimit të përditshëm. Është një krijim lirik ndezës, madje dashuria është plot forcë, me trupa që dërrmojnë E gjithë qenia poetike dridhet para mistereve të ekzistencës, me kujtimet e heshtjeve stërgjyshore dhe mbivendosjet e gjeografive të brendshme antagoniste, që ngrihen magjepsëse nëpër shirat e vjeshtës, kur liqeni e dashurisë është plot zambakë uji: "Më thirr me zë yjesh,/ Kur nata e natyrës së shurdhër,/ Mbill rruaza të reja,/ Për gjirin e ditës absurde!/ / Më thirr me zë të zbardhur,/ Kur stuhitë e çuditshme përgjojnë,/ Vjedh sërish nga pafundësia/ Lëng i butë ëndërrimtar!"
Numrat janë specialiteti i autores, por kur shpreh mendime, ndjenja dhe ide, përdor me kujdes germat që e ndihmojnë të shprehet, duke pasur gjithmonë diçka për të thënë. Autori e ndjen dhe e sheh bukurinë aty ku askush nuk e vë re. Fjalët kanë fuqinë për t'i dhënë jetë një universi të pafund. Ata mund të sjellin në ekzistencë një regjistër të pafund idesh dhe ndjenjash. Pra, imagjinoni se keni në dorë një violinë që keni marrë si dhuratë nga prindërit tuaj, pra një shpirt i ndjeshëm dhe delikat. Nëpërmjet saj, ju keni aftësinë për të transmetuar dridhjet e dashurisë deri në fund të botës. Por kjo varet nga mënyra se si e keni zotëruar artin e transpozimit të aspiratave fisnike të shpirtit: "Të mbështjell heshtjen tënde,/ Mbi një top padurimi,/ Nga fjalët shtrydh mjaltin,/ Kur ditët janë të hidhura!// Të dërrmosh copëza mendimesh,/ Nën thembër vullneti,/ Kur thuret grija. rreshta,/ Thirr shiun e besimit!"
Cristina Serghiescu është një poete me një shprehje artistike të pjekur, reflektuese, origjinale në fjalë dhe emocionin që ajo rrëmben në vargje të paharrueshme. Poeti prezantohet para lexuesve me një vëllim dygjuhësh rumanisht-shqip. Ajo është një qenie me temperament, me natyrë të mirë, siç janë të pakta në letërsi bashkëkohoren tonë. Poezitë e tij janë të shkumëzuara si shampanjë që djeg fytin e etur për dashuri si pije të forta. Kalimi i kohës ngjall nostalgji në shpirtin e poetes, që ndjen se nuk i trembet dimrit të ekzistencës, si në shtëpinë e nënës: Bie shi rrumbullakët në fushat e heshtjes,/ Nga balta pjellore mbijnë thumba të ngathëta,/ Lulëkuqet tundin të kuqen e tensionuar,/ Mbi ëndrra tundin të zezën të mposhtur./ / Kosat e mendimit sot janë trokitur,/ Në buzë të rreshtit thërrasin pëshpëritje të mprehta,/ Bari dërrmohet nga fjalët e vona,/ Kurba është. shumë ngushtë, në malet e shkreta.
Fjalët e poetreshës janë flutura të metamorfozuara në mendime. Të gjitha këto maska nëpër të cilat kalojnë mendimet e poetit përvijojnë një profil lirik mbresëlënës, real dhe origjinal. Nga fryti i ëndrrave të tij, ne ndjejmë tingujt e psherëtimave tona. Dëgjuar vetëm nga ne, në absolutin e përjetshëm. Poezia e autorit është e ngarkuar me imazhe specifike, të cilat jo vetëm shprehin asociacione, por edhe tema shpesh befasuese. Zbulimet filozofike janë gjithmonë të veshura me marrëdhëniet e thjeshta të jetës së përditshme. Kaligrafja e gjendjeve dhe shqetësimeve shpirtërore, Cristina Serghiescu ka guximin të thotë të vërteta, të rikrijojë jetën nga copëza ëndrrash dhe sekretesh: "Zbardh shpresën e plagosur,/ Në lumin e pjellor të mendimit,/ Riparon një ide të thyer/ Me të verdhën e pastër të Dashuria ... Ti ngrihesh në krahë të hekurt,/ Damari i të jetuarit të thellë,/ Ujit ndjenjën e sikletshme,/ Thirr jeshilin të të vërshojë."
Dendësia e ideve, vrullja e llogaritjes verbale, zbulon një jetë të përditshme të butë ose të trazuar, por jo banale në thelbin e saj. E gjithë kjo është dëshmi e një poezie të thellë, e vaditur nga kaq shumë mundime shpirtërore, e hijeshisë së disponimeve të mirëfillta lirike. Cristina Serghiescu është një burim mrekullish që qetëson çdo mundim të brendshëm. Ajo është arkitektja që riorganizon poetikisht botën, sipas shpirtit të saj, aq të thellë dhe misterioze. Autori rindërton një rrugë për të dhënë një përkufizim të shkretëtirës që na pret nëse nuk gjejmë forcën të njohim përjetësinë e poezisë. Pronari i këtyre vargjeve është një qenie e trazuar nga natyra e saj. E bukura hyjnore në poezi, zgjon shqisat e gjumit. Vargu i Kristinës na mbush shpirtin me ndjenja të bukura. Në zemrën e saj ka vetëm një gjë hyjnore: numëroj më shumë ditë të papërsosura/ Dhe hije të reja vijash të thyera,/ I dërrmoj idetë me të meta,/ Lë pyetjen të flasë.//Fshij dritaret e mendimit, Lëri rrezet e fuqishme. kaloj,/ I hap përsëri dyert e dashurisë, / Era e ëndrrave thërras të më shijojë. Nostalgjia e autorit është e qetë. Intensiteti i ndjenjave është i jashtëzakonshëm. Cristina Serghiescu nuk është poetja e heshtjes apo e habisë. Ajo është poetesha e një dhuratë hyjnore me aromën rumune të botës arbërore.
