Unë nuk dua të shkruaj për dashurinë. Unë dua të shkruaj të vërtetën. Para se të duam dikë, duhet urgjentisht të mësojmë të duam vetveten. Ne duhet të jemi të plotë. Dashuria nuk mund të veprojë si një shtrat, as nuk mund të humbet në pengesa, as nuk mund të jetë e pasigurt ose e mbushur me thërrime.
Duaje të afërmin tënd nëse doni veten”.
Mësimi i Jezusit nuk flet për tjetrin, ai flet për ne. Sa shumë e duam njëri-tjetrin? Sa shpesh mohojmë dashurinë tonë për njëri-tjetrin? Vullnetin tonë për tjetrin? Mënyra tonë për tjetrin? A është kjo dashuria e vërtetë?
Unë nuk dua të shkruaj për dashurinë. Unë dua, dhe kam nevojë, për të shkruar për të hequr syzet e mia dhe për të parë në thellësi. Nëse diçka mungon, nuk është ende dashuri. Dhe dashuria nuk kërkohet nga tjetri. Dashuria juaj e parë është ajo për veten, askush nuk do ta mbushë atë zbrazëti për ty.
Unë nuk dua të shkruaj për dashurinë që vjen nga tjetri. Unë dua dhe duhet të shkruaj se sa e sakrifikon veten për të ngatërruar vetëdijen me lirinë. Vetëdashja na bën të jemi më të vetëdijshëm për veprimet tona, por kjo nuk na bën të lirë, siç e imagjinojmë. Unë nuk dua të shkruaj për dashurinë, sepse shumicën e kohës është e ndaluar dhe ne e dimë.
Derisa të kuptojmë se një pjesë e mirë e marrëdhënieve tona bazohen në mungesën e dashurisë, pasigurisë dhe projeksionit, ne nuk mund të flasim për atë që tejkalon në dashuri. Ne nuk mund ta duam të afërmin ashtu siç duam veten.
Para se të kthehem të shkruaj për dashurinë, dua të shkruaj për shërimin. Unë dua të heq syzet dhe të shoh realitetin. Realiteti që, duke qenë shumë i ngushtë, është i paqartë, por duke qenë shumë larg është një turbullirë. Unë nuk dua të shkruaj për dashurinë. Unë dua të shkruaj për të vërtetën.
