“Kohët e fundit, ndihem paksa i vetmuar, edhe kur jam i rrethuar nga njerëz që dikush do të donte t’i kishte pranë. Ndihem vetëm dhe nuk mund ta kuptoj. Kur unë jam në dhomën time dhe askush nuk është pranë meje, ndihem akoma më i vetmuar.”
“Ndihem i vetmuar kur jam vetëm dhe është e tmerrshme. Unë nuk dua të dëgjoj atë që kam për të thënë. Gjithashtu, kam ndjesinë e të qenit njeriu më i trishtuar në botë. Për më tepër, paniku që ndjej kur e gjej veten në heshtje totale është aq i thellë sa e shmang vazhdimisht. I përfshirë në këtë panik, ndihem i pambrojtur.”
Vetmia nuk është gjithmonë e keqe
Shpesh, kur sheh të shfaqet hija e vetmisë, e gjen veten duke e maskuar për të mos rënë në humnerën e saj. Ose izoloheni në melankolinë tuaj. Në atë gjendje në të cilën ju mund të merrni vetëm dhimbje. Në të cilën ju harroni, në një shkallë të vogël apo të madhe, se kush jeni në të vërtetë. Hapi i parë dhe i domosdoshëm është të luftoni atë shqetësim të tmerrshëm, i cili ju pengon të shijoni atë që keni. Duhet ta përballosh dhe ta pranosh. Po, duhet të vendosni gjithmonë një emër ose një etiketë në atë që po ju ndodh.
Në vetmi, ju zbuloni se nuk jeni vërtet vetëm
Vetmia mund të jetë përqafimi më i dëshiruar dhe është në dorën e të gjithëve. Rastet e heshtjes mund të shkaktojnë frikë, por ato gjithashtu mund të pastrojnë, qetësojnë dhe ngushëllojnë. Lloji i vetmisë që jep lumturi është ai që ju gjen dhe ju mirëpret, në mënyrë që të bëheni shoqëria juaj më e mirë. Ju nuk jeni kurrë vetëm nëse nuk e lejoni veten të jeni. Njerëzit kanë lindur për të bashkëvepruar me të tjerët. Prandaj, të ndajnë jetën e tyre me njerëz që janë emocionalisht afër tyre. Megjithatë, a nuk është e vërtetë që personi më i afërt për ju është vetvetja?
