Ndonjëherë trupi mund të thirret për të kryer një detyrë mjaft të vështirë: të flasë në emër të mendjes, të shprehë në emër të saj një shqetësim emocional që nuk mund të njihet ose të përjetohet si një gjendje psikike. Frika për t’u sëmurur, kur është joproporcionale ose e pajustifikuar, derdh në perceptimin e trupit një gjendje shqetësimi emocional që personi mund ta njohë vetëm dhe në mënyrë unike si një çrregullim trupor…
Çrregullimi i ankthit të sëmundjes (i quajtur edhe patofobia), i njohur zakonisht si hipokondri, është një gjendje shqetësimi të vazhdueshëm, të pajustifikuar dhe disproporcional për marrjen e një sëmundjeje të rëndë. Ankthi për t’u sëmurur shpesh shoqërohet me frikën e vdekjes. Personi mbivlerëson ose shtrembëron çdo shenjë ose simptomë trupore, duke interpretuar sinjalet absolutisht normale si shqetësime ose shqetësime të vogla patologjike ose mbivlerësuese.
Çfarë fshihet pas frikës nga sëmundja?
Njerëzit me ankth për sëmundjet nuk janë në gjendje të njohin shtrirjen psikologjike të sëmundjes së tyre, ata besojnë se diçka nuk është në rregull me trupin e tyre dhe që mjekët nuk kanë qenë në gjendje të diagnostikojnë deri më tani. Shpesh këta njerëz vijnë te psikologu si një “mënyrë e fundit” e dërguar nga profesionistë të tjerë shëndetësorë pa e ditur se çfarë po bëjnë atje dhe se si mund t’i bëjë ata të ndihen më mirë duke folur për veten. Në perceptimin e tyre problemi qëndron te trupi jo te koka!
Si të kapërceni ankthin dhe hipokondrinë?
Për të menaxhuar ankthin e sëmundjes, mund të jenë të dobishme teknikat psiko-trupore si Trajnimi Autogjen që i mësojnë personit të rifitojë një kontakt të qetë me sinjalet e trupit pa i interpretuar ato si gjendje të keqe ose alarmi. Në shumë raste, për t’u marrë me ankthin dhe për të zbuluar shkaqet e tij, mund të jetë e dobishme të ndërmerret një rrugë psikoterapeutike. Për një person me ankth të sëmundjes mund të mos jetë e lehtë të nisë një rrugë psikoterapeutike, kuptohet që ai mund të ketë edhe më shumë mosbesim ndaj një profesionisti “të mendjes”, i cili as nuk shqetësohet ta vizitojë apo t’i nënshtrohet analizave. Ajo mund të ndiejë se është një humbje kohe për të folur për veten e saj, kur ndoshta një sëmundje shumë e rëndë tashmë është duke u strehuar në trupin e saj që askush nuk dëshiron ta diagnostikojë. Dhe, së fundi, por jo më pak e rëndësishme, fakti që një mjek (i paaftë për të bërë një diagnozë somatike) e dërgoi atë te një psikolog mund të përjetojë si një “faj” tjetër.
