Ndonjëherë përvojat e këqija janë thjesht përvoja të këqija, herë të tjera mund të na mësojnë diçka, ndërsa here të tjera mund të na zhysin më thellë.
Shpesh mësimet që na japin vuajtjet janë të pavetëdijshme dhe nuk na drejtojnë drejt drejtimit të shpresuar, përkundrazi, ato na zhdukin nga realiteti. Le të shohim 10 gjëra që ju bëni nëse keni vuajtur shumë
“Autopilot”
Dhimbja, kur lihet e papërpunuar, përfundon duke e bërë ditët tuaja më të rënda. Është krejtësisht normale të jesh i lodhur pas një përpjekjeje intensive fizike ose psikike, megjithatë, lodhja jote mendore duket se është bërë kronike, aq shumë sa për pak kohë ke shkuar në autopilot, pa i kushtuar vëmendje të duhur. Thjesht, bëj atë që duhet bërë. Rezisto, shtrëngo dhëmbët dhe ec përpara pa parë brenda.
Të duket sikur po jeton në një botë të padrejtë
Çdo goditje më e vogël peshon. Ngjarjet e papritura të jetës, madje edhe më të voglat, si trafiku i qytetit ose rradha në postë, mund të duken pengesa të pakapërcyeshme, ato nuk kanë më “peshën e tyre specifike”, por kanë një peshë në raport me përvojat tuaja, proporcionale me gabimet që ju është dashur të vuani.
Nuk mund t’i besosh
Mosbesimi yt ndaj të tjerëve i ka rrënjët kaq larg, saqë beson se je i tillë. Në fakt, sa herë që mendon se “jam kështu,” ti thjesht po thua: “Kam mësuar ta bëj këtë shumë kohë më parë.” Ajo që je sot është fryti i asaj që të kanë mësuar dje. Nëse nuk mund t’i besosh askujt, kjo ndodh sepse dikush që dikur ka qenë i rëndësishëm për ty, të ka rrëzuar. Premtimet e prishura, gabimet e pësuara dhe vëmendja e prindërve të mohuar, janë përbërësit “e duhur” për të prishur besimin tuaj.
Ti mezi beson në veten tënde
Sa herë që veproni me mosbesim ndaj të tjerëve, në realitet, ju nuk po besoni në veten tuaj. Kjo nuk duhet të të befasojë. Kur vuajtja merr përsipër, vlerësimi për veten nuk duket më një përparësi.
Ju nuk e njihni njëri-tjetrin në të gjitha
Ata që kanë vuajtur shumë, në fakt, shumicën e kohës nuk e njohin fare njëri-tjetrin: dhimbja të bën të ndihesh vetëm, të ndan, distancon këdo dhe shpesh të distancon edhe nga vetja. Nuk është një “distancë” e prekshme, por është e dukshme në efektet: është gjithnjë e më e vështirë të plotësohen ato nevoja më të thella, është gjithnjë e më e vështirë të dëgjosh të gjithë zërat që kemi brenda … Kjo na bën të ndihemi të pakënaqur kur në fakt duhet të jemi krenarë për atë që jemi.
Do të shpengosh veten
Ata që kanë vuajtur shumë në përgjithësi janë shumë të uritur! Ai dëshiron të shpengojë veten nga gabimet e pësuara, dëshiron të dalë, të thyejë zinxhirët, të shkëputet nga manipuluesit dhe përfituesit, ai më në fund dëshiron të pohojë veten por…. Ai nuk di si ta bëjë këtë! Nëse vullneti do të mjaftonte, atëherë ata që kanë një përvojë të vështirë pas tyre, do të ishin kampionë bote në çdo gjë, pasi kanë shumë vullnet për të shitur! Zemërimi është pjesë e paketës dhe mund të jetë një motor i mirë, por vetëm nuk mjafton.
Vullneti është vetëm forca lëvizëse, por vetëm ajo nuk shërben për t’u ngritur, vetëm krijon kaq shumë zhgënjim për rezultatet që duket se nuk arrijnë kurrë. Jetojmë në një shoqëri që lë shumë pak vend për identitetin personal, për kulturën e kujdesit emocional… Shoqëria jonë ka të bëjë më shumë me paraqitjen sesa me qenien, kështu që që nga fëmijëria jemi mësuar të tregohemi të sjellshëm, të themi faleminderit dhe të lutem… por ata nuk na mësojnë se si të na kuptojnë, në të vërtetë ata as nuk përpiqen të na dëgjojnë apo të na kuptojnë…
