Që nga vitet 2000, partitë politike shpesh kanë fituar dhe humbur shumë vende në zgjedhjet parlamentare. Arsyeja për këtë është se votuesit janë bërë gjithnjë e më të ndryshueshëm në sjelljen e tyre votuese. Ata ndryshojnë preferencat partiake më shpesh në zgjedhjet e njëpasnjëshme. Kjo tregon se votuesit udhëhiqen më shumë nga faktorë afatshkurtër. Këto mund të jenë, për shembull, karakteristikat e politikanëve që aktualisht janë liderë të partive.
Shpesh pretendohet se njerëzit po votojnë gjithnjë e më shumë për një parti, lideri i partisë së të cilës përjetohet si dashamirës dhe kompetent. Për shkak se në ditët e sotme liderët e partive janë të gjithëpranishëm në media gjatë fushatave zgjedhore, gjithnjë e më shumë do të kishte të bënte me individët sesa me qëndrimet politike të partive. Më tej pretendohet se sot shumë votues votojnë për konsiderata strategjike. Ata do të ishin të prirur të votonin për partitë që janë mirë në votime dhe kanë shanse të mira për të marrë pjesë në një qeveri të re.
A votuan vërtet Kosovarët në zgjedhjet parlamentare të 2012 kryesisht për shkak të karakteristikave të liderëve të partive apo për konsiderata strategjike? Deri në çfarë mase besimi i votuesit ende luan një rol në kabinën e votimit në vitin 2023, dhe a kanë votuesit nga parti të ndryshme motive të ndryshme për zgjedhjen e tyre të votes. Pse të gjithë votuesit me të ardhura të ulëta nuk votojnë për partitë që duan të ndajnë byrekun në mënyrë më të drejtë? Kjo pyetje është thelbësore për studimin e ri nga Thomas Piketty, ekonomisti francez që arriti famë botërore për kërkimin e tij mbi pabarazinë.
Së bashku me dy kolegë ekonomistë, ai studioi rezultatet e zgjedhjeve të pesëdhjetë demokracive në periudhën 1948-2020. Qëllimi është të kuptojmë pse pabarazia është më pak e politizuar sot sesa ishte në tri dekadat e para pas Luftës së Dytë Botërore. Në vazhdim, Kapitali dhe Ideologjia, ai studioi zgjedhjet politike që e kanë bërë pronën private një vlerë kaq të rëndësishme gjatë shekujve të kaluar. Shkencëtarët më parë dolën me tri shpjegime për këtë. Së pari, ata citojnë besime kolektive që i pengojnë njerëzit e varfër të mbrojnë interesat e tyre. Për shembull, ata mund të jenë kundër taksave më të larta sepse janë të bindur se do të fitojnë më shumë para në të ardhmen. Apo mendojnë se taksat më të larta janë të padrejta, sepse mendojnë se të qenët i pasur është rezultat i meritës dhe jo i lumturisë. Së dyti, ata argumentojnë se njerëzit e pasur janë më të aftë të ndikojnë në politikë sesa njerëzit e varfër. Për shembull, të pasurit i mbajnë taksat të ulëta përmes lobimit, financimit të partive dhe përfaqësimit më të mirë politik. Ndikimi i tyre politik po rritet gjithashtu, sepse shumë të varfër nuk shkojnë më në kutitë e votimit.
Së treti, ata tregojnë për përparimin mbarëbotëror të neoliberalizmit në vitet 1980. Që atëherë, rishpërndarja është bërë më pak një prioritet politik dhe shkurtimet e taksave për kompanitë e pasura dhe të mëdha janë bërë më të rëndësishme.Këto zgjedhje politike u paraqitën si të pashmangshme në atë kohë. Për shembull, për kompanitë duhej ulur tatimi mbi fitimin, në të kundërt do të shpërngulen jashtë vendit. Përveç kësaj, temat kulturore kanë filluar të luajnë një rol shumë më të madh në politikë. Konsideroni, për shembull, çështje të tilla si migrimi dhe identiteti. Partitë e krahut të majtë që luftuan për rishpërndarje dhe kundër pabarazisë në të kaluarën janë bërë gjithashtu shumë më të shqetësuara me temat kulturore. "Të gjithë mekanizmat e përmendur më lart tregojnë për lidhjen e ngushtë midis përfaqësimit politik nga njëra anë dhe demokracisë dhe pabarazisë nga ana tjetër," shkruajnë Piketty dhe kolegët e tij në Pabarazia dhe sjellja jonë në votim. Dhe kështu, thonë ata, është e rëndësishme të kuptohet se çfarë ka ndryshuar në atë përfaqësim. Ato përshkruajnë se si në të kaluarën vijat e ndarjes politike kalonin midis zonave urbane dhe rurale, midis feve ose midis klasave shoqërore.
Për shkak se këto vija ndarëse shpesh përkonin me kushtet socio-ekonomike, ishte relativisht e lehtë të politizohej pabarazia.Por kjo ndryshoi, pjesërisht si rezultat i ndryshimeve ekonomike dhe sociale, si rritja e prosperitetit, sekularizimi dhe rritja e mundësive arsimore për fëmijët dhe gratë e klasës punëtore. Vija e vjetër ndarëse socio-ekonomike midis të majtës dhe të djathtës u mjegullua dhe ua la vendin vijave të reja ndarëse, veçanërisht rreth temave kulturore. Megjithatë, kjo nuk ndodhi kudo.Në këtë grafik, tregon se sa më shumë gjasa ka që 10 përqind e votuesve me arsim më të lartë të votojnë për partitë e krahut të majtë sesa 90 përqind e votuesve me arsimim më të ulët.
Cila vijë ndarëse është mbizotëruese (ekonomike apo kulturore) ndryshon sipas vendit, siç tregohet nga Pabarazia dhe sjellja jonë e votimit. Megjithatë, një zhvillim, po shohin në të gjithë Perëndimin: ndryshimin në radhët e partive të krahut të majtë. Pas Luftës së Dytë Botërore, votuesit e arsimuar teorikisht dhe votuesit e pasur votuan kryesisht për të djathtën, ndërsa votuesit praktikisht të arsimuar me të ardhura të ulëta votuan kryesisht për partitë social-demokrate. Ka pasur një ndryshim që nga vitet 1980. Votuesit e pasur ende kanë votuar kryesisht për partitë e krahut të djathtë, ndërsa votuesit me arsim universitar dhe arsim të lartë profesional kanë votuar më shpesh për të majtën.Në të njëjtën kohë, votuesit praktikisht të arsimuar kaluan kryesisht në partitë populiste të krahut të djathtë…..
