dardha ka bisht s`është veç fjalë e urtë
ja pse e ndiej dashurinë gjithnjë në gji
pse e zgjoj veç dritëz shpirti në gjithësi
vetëtimë rreth zemrës gjatë e shkurtë
e fluturon zogu e më pikin dy pikë lot
në udhë të njëjtë ëndrrës te kroi i vjetër
ja pse qaj të kujtoj ec zgjuar as fjetur
fare kurrë të kuptoj a besoj më në zot
kaq kot zanë ndërrojnë stinët kaq kot
e mes qielli shfaqet e njëjta hënë e tretur
unë me duar në frëngji të kërkoj i etur
në pullazet me myshqe dëgjohet `i lirë
ti larg pret mallëngjyeshëm derdh lot
a ka dardha bisht është gjë kaq e mpirë
II ndërmjet detit e qiellit
a ka dardha bisht është gjë kaq e mpirë
herë i mungon prologu herë tjetër epilogu
ndërmjet detit e qiellit bien pupla zogu
e vrasja ndodh gjithnjë në këtë mënyrë
e përmbajtja çilet yllit pyllit deri në krua
pema me zgërbonjë të mos laget në shi
unë të dua e të kujtoj gjithnjë në vetmi
ti ndoshta njëjtë më shpreh dashuri mua
i lidh rruazat prej korali në njërën dorë
e jashtë bie borë e jashtë fryn me tërbim
me lot ndjek akrepat nga lëvizin në orë
ja ik koha e vetmja e cila s`ka dot fillim
ka zjarr të paraprijë diç pa formë e fytyrë
shikimi sall e ndez enigmën e vështirë
III thënie e urtë
shikimi sall e ndez enigmën e vështirë
krijon kala rreth vetes ndizet në frëngji
e mendja të sjell rreth botës në lot e hi
e koha mjekërbardhë përhitet në fakir
koha t`i ndërrojë stinët i thërret plakut
cakërrojmë gotat për fat e jetë të gjatë
fat është drita e shfaqur thellë në natë
i ndrit udhët të zgjohemi përsëri gjakut
vetëm në gur patjetër te trung i çarë ulliri
aty nis gjithë ç` ka lënë të jetojë zjarri
molla e kuqe ende derdh aromë tullari
asgjë zanë s` shuhet krejt deri në hiri
kjo nuk është fare veç një thënie e urtë
ura i afron brigjet e i lidh në mur gurtë
IV rrënja e mallit
ura i afron brigjet e i lidh në mur gurtë
ngjet prej krijimit të gjakut e të zjarrit
e ndër degëzime vetëtime në hi të tullarit
pemët e lëna vetëm kanë etje të ngurtë
shtatë vatra ndërtoi në arë të huaj im at
i ikur nga kama serbe në pritje rikthimi
në lot zjarr të përhershëm mallëngjimi
shtrirë në vetmi në hi e dhembje të gjatë
askujt nuk i zgjatej dora për refugjatë
pse s`e kanë ruajtur tokën e vet aspak
ja vogëlushe pse zgjohet rrënja mallit
cili është kalliri e cila është udha e zallit
e shpirti e sytë në largësi të pikin gjak
riviera ngjet në lëvizje fryme në oxhak
V kori ilir
riviera ngjet në lëvizje fryme në oxhak
zgjoj në pallatin e dioklicianit korin ilir
shi bie sonte në split apo veç erë e mirë
ja hëna kaq e vdekur ngrirë mbi sokak
e ja unë sonte të kujtoj ty zanë ndër lot
ajo që ka ikur e qartë s`vjen kurrë më
a kthehet koha apo pëshpërit etjes `i zë
ndoshta je ti a klithja me jehonë ik kot
ti ndoshta fle në këtë pikënatë të verës
as e mendon ujkun të përvidhet te vathi
ja veç muzikë të krijojnë fyejt e erës
unë bëj gati bukën me ca rriska djathi
nuk ta prish aspak gjumin ende je fjetur
ikin e vijnë yje zemrës përherë të etur
VI gjysmë hije
ikin e vijnë yje zemrës përherë të etur
e kot e pres të del e plotë hëna në afërsi
qielli është i turbullt e sillet etjes në gji
prek gjysmë hijen e nis të shkruaj letër
prapë vjen pulëbardha në frëngji e ik
rrah krahët në valë më asnjë lajm për ty
kaq i gurtë unë pres urime për vitin e ri
e vetmia me sy në hënë me pret thikë
diçka e zgjon shpirtin e prapë zbrazësi
pupla zogu pezull enden mbi `i beden
vala ndjek valën zgjuar zallit me refren
e bëj shqiponjën me shuplaka mbi gji
e më zgjohet frymës ajo ëndrra e vjetër
petriti pikëqiellit ngrinë gjysmë fjetur
VII ngrirë mbi dumnicë
petriti pikëqiellit ngrinë gjysmë i fjetur
ti je afërsia ime e largësisë gjithë jetën
ec rreth e rreth në mendim zgjoj kënetën
e zemra trokon me kaq ritëm të vjetër
ajo që shihet gjithnjë s`është e njëjtë kot
mes të ikurës të tashmes të ardhshmes
derdh pikës së gjakut hi i të ngjashmes
dhembjen për ty sonte e shpreh me lot
dridhet toka e çahet qielli përmes meje
ylli i mëngjesit ka ngrirë mbi dumnicë
vetmisë mbi asfodela pëlcet gjarpër reje
hija e nënës më sjell tambël me kalanicë
oh ky peizazh i vdekur në një pikë gjak
është ëndrra ajo e përvjedhur në çardak
VIII uji me kripë
është ëndrra ajo e përvjedhur në çardak
e flatrojnë zogjtë nga pjeshka në pjeshkë
kujtoj gjyshin nën tym duhani e eshkë
s` shkrep bricë më në uror veç çakmak
ah ja dhe unë ç` të rrëfej tashmë ty zot
e ora me të ngjashme tingëllima veç ik ik
ka rënë uji i ujëvarës me hov gurit thik`
drejtpeshimin në vig ta ruaj provoj kot
e qaj për gjërat e perënduara qaj me lot
qaj pse me atë rrjedhë ike dhe ti në botë
ngushëllim për ty gjej vetëm në vetmi
dal e zgjoj fushën në të cilën s` ngjet gjë
e lumi shndrit gjithnjë kujtimit asgjë më
rërës përplaset uji me kripë e ik përsëri
IX shkëmbi i gjeranës
rërës përplaset uji me kripë e ik përsëri
në zall ngelin alga yje e rruaza korali
një guacë një gurë me ngjyrime smeraldi
e dita çel në trëndafil ndër degë ulliri
me duar me lopata ngrehin kala fëmijët
kokë më kokë heqin vallet me zamare
veç unë ndiej dhembje ti s` je aty fare
ah zanë si t`i vras hijet t`i vras largësitë
çupa e çua hidhen nën muzikë kallami
ti larg brengë largësie shikon tek xhami
e rikujton të lulëzuar gemin e pjeshkës
ec përmes jallisë gjithnjë buzë ujit anës
në përkundje mozaikut të tymit të eshkës
zemra ik me afsh te shkëmb i gjeranës
X vjen dhe sonte zjarri
zemra ik me afsh te shkëmb i gjeranës
a të kujtohet zanë iknim detit me varkë
valët i ndiqnim e kthenim për darkë
me lulëzimin në sy të gemit të thanës
malësinë e largët e mbanim dry në gji
deti ndërsa përplasej herë herë në qiell
unë ikja në dumnicë e luaja me fyell
tashmë çdo gjë mbeti veç zjarr në hi
ti të shpëtosh kokën diku trete në veri
a thua të përdjeg malli ndopak për mua
a të përplasen lot maraz e etje në krua
natyrisht shpirti të digjet flakë dhe ty
e shpërthejnë ëndrra e përgjakesh në gji
a vjen dhe sonte zjarri i kujtimit vetmi
XI zjarri i kujtimit
a vjen dhe sonte zjarri i kujtimit vetmi
brenda hiri gaca s` shuhet dot me vjet
troku i zemrës ndihet qe paqe a tërmet
gjaku për mua e ty vjen dhe ik në huti
kotem papirusit në gjakshkrim zjarri
zot kaq e vjetër është çdo shkronjë aty
ja vjen gjakut ngjitet gjakut në gjithësi
i nënshkruar me gisht e rrënjë tullari
poetët e llapit vështirë i flijohen fatit
unë s`i ik vetëtimës së ashtit të besimit
në peizazh ja dru i gjelbër bri të thatit
e kaq borë ka rënë mbi degët e zgjimit
ta rikrijoj ujit zotin e gurit të gjeranës
natën shfaqet dhe ylli në degë të thanës
XII gjysmë i fjetur
natën shfaqet dhe ylli në degë të thanës
kujtoj qiellin e rrapit përmbi mur sokaku
shikoj në ujë a jem unë vallë ky plaku
me tërfurk në dorë në mbledhje të sanës
eci rreth e rreth ujit në mendim i tretur
fshehtas zë veten në syprinë të liqenit
kallamit prekin nga hëna brirët e drenit
e më djeg mallëngjimi gjysmë i fjetur
për frëngji vjen mbi tryezë tufë e dritës
marr penën bëj përpjekje e shkruaj letër
asgjë të re s`kam të them veç të vjetër
ndjek në ëndërr qiellit lëvizjen e xhitës
mollën pres e më rrëshqet gishtit sojaku
ëndrra pakëz më përpëlit brenda gjaku
XIII brenda gjaku
ëndrra pakëz më përpëlit brenda gjaku
ec rreth liqeni e mendja tretë në rugovë
ikën vjet e nuk u kthyem në kosovë
veç mall për vjellje tymi nga oxhaku
tashmë ka marrë e lidhen ditët me lirinë
kanë zënë të mbarën rrjedha pa ngecje
ti hesht buzëqesh me shtrirje ndër ecje
hapësira lidhur me ty shpreh thellësinë
thellësi ka vetëm në dumnicë e te liqeni
thellësi ka vetëm ndër lule të xhenetit
thellësi ka vetëm udhës nga zbret dreni
ka natyrisht dhe ndonjë thellësi urtaku
ti nuk e heton ndërsa ec udhët e kurbetit
në vete ende ndez dashuri për ty plaku
XIV zbres prapë me trëndafila
në vete ende ndez dashuri për ty plaku
me krejt rrënjët e trungjet e degët e ullirit
ende nxjerr rrufenë e ëndrrës prej hirit
gjithnjë ndez pranverë e zjarr lulegjaku
e natyrisht gjithmonë për vdekje të dua
e i ngjes shkallët e amshuara të ëndrrës
e zbres prapë me trëndafila zhgjëndrrës
e gjaku digjet e uji i bekuar pik në krua
s`mend të lidhet përherë zjarri e zjarri
e dashuria nuk vdes kurrë është e gurtë
zog i qiellit të pafund në flatrim tullari
mbetet kujtimi dhe ajo që të mban gjallë
gjithë të ndiesh etje të ndiesh dhe mall
dardha ka bisht s` është veç fjalë e urtë
magjistrali
dardha ka bisht s` është veç fjalë e urtë
a ka dardha bisht është gjë kaq e mpirë
shikimi veç e ndez enigmën e vështirë
ura i afron brigjet e i lidh në mur gurtë
riviera ngjet në lëvizje fryme në oxhak
ikin e vijnë yje zemrës përherë të etur
petriti në pikë qiell ngrinë gjysmë fjetur
është ëndrra ajo e përvjedhur në çardak
rërës përplaset uji me kripë e ik përsëri
zemra trokon e shfaqet shkëmbi i gjerës
a vjen dhe sonte zjarri i kujtimit në hi
natën shfaqet dhe ylli në degë të thanës
ëndrra pakëz më përpëlit brenda gjaku
në vete ende ndez dashuri për ty plaku
