Edhe kur s'ka shpresë jeta
Ti çelë si lulet e para të pranverës
Nuk je hije si e thonë poetët
Por,Diell që më fal ngrohtësi shpirti.
Më ty eci rrugëve të jetës se bukur
Mbylli shtigjet e urrejtjes se njeriut
Këndoj i lirë dhe të thuri hymne lavdie
Të shndërroj në lirinë time të fjalës.
Sa e madhe je poezi
Sa tërë bukuritë e Kopshtit të Edenit
Asgjë nuk të ndërroj me të vërtetën kur ma thua
Më je bërë heroinë e luftërave të shpallura më demonët.
Historia e jote poezi është e dhimbshme,por krenare më ty
Plotë plagët atdheu dhe çdo çast je shërimi i saj
Mezi pres mbrëmjet të flasim sebashku më perënditë.
FJALË GURI
Ngrituni në fjalë burri
Nëse e doni atdheun
Si fjalë guri.
Cili do të shndërrohet
Në legjendë
Kurrë për jetë
Vdekje s´do të këtë .
PËRBINDËSHIT
(Ante portas)
E di cila dora e zezë e hanibalësh kishte gisht
Në rikthimin e Rrugës Via Egnaitia
Harruat se do të takoni luftëtarët e udhës se kombit.
Asnjë fishek nuk e shprazëm për ju
Sa mēkat për perënditë.
Toka dhe deti mbetën fajtor
Pse nuk ju përmbysën në vend të Titanikut.
Ç´më djeg heshtja e Zotit tim
Kur për të gjallë ma vrasin fjalën e dhënë
Nuk kanë kë ta përqafojnë Ufot
Kur bota ngritët në heronjë të rrejshëm.
Nuk zhduket faqja e dheut si e menduat.
Asnjë pasaportë të kombit nuk e kanë të zhdukurit
Fjalët e nënave deri kur janë lotët e mi.
Gjarpërisht vijnë e vëjnë sypatrembur përbindëshit
Përse duhet të na marrin lirnë e luftëtarëve.
Fytyrat e dikujt një ditë do të skuqen para tradhtive të veta.
Herët a vonë zotnat ju mallkojnë
pa emër e lenë këtë racë demonësh.
Dikur me thoshte babai se ujët fle e armuku s´fle
Sot më duhet t´i thur hymne lavdie
Në çdo përvjetor t'i vëjë lule në lapidarin e tij.
Jeta e tij nuk e kishte parë kurrë lirinë
Vetëm në ëndrra ishte takue ndonjëherë.
Hanibalet Ante Portas në çdo kohë bëjnë roje ferri.
Përse përbindëshit s'ka kush t'i denoj.
LUFTËTAR
-Emër i praruar më ar
( Gjeneral Semit dhe të gjithë luftëtarëve të lirisë)
E di nëse duhet kalue një jetë ferri
Për të jetuar afër portës se kopshtit të Edenit
Peng i fjalës mbeta në pritje kur yjet zbresin tokës time të shejtë
Çfarë do më sjellin ëndrrat venedikiane .
Çdo çast të jetës pres lajme nga frontet e betejave që shekujt s´ndalojnë.
Si ta provoj jetën nëse atdheu m'i ka marr dashuritë e muzës sime
E kam provue të flas marrëzisht kur s'kam më lutje
Kur dhemb për dhemb ķacafytëm deri sa hënës i mungon drita e natës.
Luftëtar të qofsha fal për çdo udhë që ma ndrite jetën
Tani eci vetëm pa frikë se fytyra ime do t'i ngjaj fytyrës tënde të lirisë.
Më se do merremi në kohën e lirisë luftëtari im
Ma ruaj shejtërinë e flamurit të ngritur betejave të lavdisë
Ngritu dhe pusho qiellit kryeneq
Mos u merr me stuhitë kur sjellin shi acarësh.
Sa do e ndërroja kohën time më tërë botën e artë
Nëse vetëm një ditë të isha një luftëtar betejash për jetë a vdekje
Eh,kështu më mirë do t'i ruaja dashuritë e thyera titanikiane.
Dëshmitarë i kam perënditë dhe zanat që flisnin dikur gjuhën e zjarrtë të bac Ademit.
DY KOLOSËT E EPOKËS SIME
Në legjenda për tokën
Mbetët kalorësit e kohës sime
Frymë e Gjergjit ju burrëroi
Me djepin e Nënës Tereze ju pagëzoj.
Adem Jashari dhe Ibrahim Rugova
Dy emra që sot dhe nesër i ndëron Kosova
Sa herë vijnë acarët e dimrave që ngrin
Tani e kemi adresën ku janë zjarrëtqë nuk mbërdhin.
Ngrohtësinë e lirisë nëse dimë ta mbajmë
E kemi fal penës dhe mendjes se të urtit Rugovë
Fal pushkës se krisur të bac Ademit për liri
Kur më shekuj ishim të burgosur në robëri.
Bac të dyve ju thërras më një emër
Udha e kombit e shkurtoj për shumë vjet
Rrugën Via Egnatia të nisur nga ju
Ecim pra drejt nëpër secilin cep të Shqipërisë.
Se udhët janë plotë demonë,bajlozë dhe tradhtarë
Dhe ecim drejt as majtas as djathtas vetëm shqip
Në gjuhën e gjyshërve që përjetuan dhe u sakrifikuan
Për të vetmën Shqipëri pa krajl të zi e klysh të tij.
DET
Desha t'i fal sytë për pak ditē o det
Të di përse bien këmbanat e mbrëmjes
A mos vallë jetojmë ende në legjendat
e murosjes se Rozafës.
Çdo çast Bajlozët i mprehin shpatat e urrejtjes
Më mijëra vite toka e shqipeve
është mollë sherri e pazareve evropiane.
Zgjohu Agim dhe vraje heshtjen
se sot dua të shndërrohem në Gjergj Elez Ali
T'i marr plagët tua atdhe rrugëve të jetës sime
Derisa një ditë do të vetëdijësohet ndërgjegjeja evropiane.
Këtu jemi kur varrët i kishim sebashku me ju hyjni
Kur me perënditë mirreshim vesh në gjuhën tonë.
Më thuaj det çfarë më fal në këmbim të syve t'mi
M'i ruaj dashuritë titanikiane si relikt zemre
T'ia rikujtoj motrës se Gjergjit
se as vdekja s'më ndanë nga fjala e dhënë.
SHQIPËRI E TËRË
-Fishtiane
Shqipëri
Më dëgjo lutjen time
Përherë.
Të dua për tokë zanash
Dhe për shqipet n'fluturim
Që nga jugu në veri
Të tërë.
Shqipëri
Të dua pa kameleonë
As Bajloz të Zi.
Të dua si dikur
Të pandarë
Kur ishe Shqipëri.
Emrin tënd e lidha fatit
Shpatën e Gjergjit
Në çdo kohë e ngjesha
Shtatit.
SERENATË PRILLI
Me aromën e luleve
Vie tek ti
Pranvera ime.
Këngë zogjësh
Për një çast bëhem
Flakën e diellit
Për t´a zënë.
Mjaft më
Me acarët e dimrit.
Një nga lulet e mia
E ujita tërë jetën.
Më të e lidha fatin.
Të bukurën
Dhe të hidhurën
E ndamë
Në një mijë pjesë
Atdheu.
Zogjtë i kam dëshmitarë
Kur sofrën e shtroja
Për miqt e mi.
Sonte desha t´i thurë
Serenatë
Luleve të prillit.
KRYEZOTI IM
Kur zotnat krijuan botën
Kush i fali liri njeriut të sotëm
Më shumë se Kryezoti im.
Në shtatë faqe të tokës
Isha i vetmi i mallkuari i ferrit.
Por, jetën e Gjergjit e përjetova
si çlirimtar.
Me plagët e atdheut
Përherë u burrëruam.
Kurrë nuk u pajtova
Me vdekjet e parakohëshme
As si humbës betejash i tokës sime.
Nëse i lindim ndonjëherë zotnave
Sytë e shqiponjës na bëjnë dritë
Ndersa vetë dielli edhe në dhembje
Na rritë.
Edhe në u vërbërofsha një ditë
Fajtore janë fjalët e zemrës
Pse nuk dija të luftoj si kryezoti im.
Sa afër isha ta ruaj yllin e Davidit
Kur dashuritë m'i shndërruan në plagë vdekjepruese.
Kurrë nuk u mora me fytyrat që e tradhtuan atdheun
Mua mëshitën tek perandorët e tyre
Tokën ia falën vrasëve të Apokalipsit.
Edhe në ëndrra rikthehu Kryezoti im
Se nuk jetohet as nuk vdiset pa ty.
