«Sa mëkat i madh të jesh shqiptar
Në fajësi të Gjergj Kastriotit
Mbyteni këta mëkatarë »
Sot jam i vërbuar, dhe më asgjë nuk shoh
Kaloni mbi trupin tim që ta mbytni këtë racë të parë
Mbyteni, mbyteni, kur them « mbyteni » lexojnei me zë të lartë
Mbyteni, mbyteni këta mëkatrë, janë të bukur edhe n’gjuhë
Janë tepër të bukur, edhe të tjerët më thanë :
Sa diku tjetër një rini më të bukur nuk e kemi parë
Mbyteni të fitojë e liga ju ngadhnjïmtarë, « heronjë të gjallë »
Atë që s’e bëri otomani, greku e serbi bëne ju sot
Veshuni në dimia të Turqisë, folni me gjuhë të pushtuesit
Vashave të reja vunu të zezat shamia
Mos ta shijojnë jetën, këtë parajsë të gjallë
Është mëkat të thonë se janë shqpiptare
Ju meshkujtë e gjenit pellazg-ilir, dehuni me çaj e llokume
Në pa mëshirë të nënave dhe motarve tuaja
Kësaj EMNESE që në lindje veq lotin dhe terrin mbajnë kujtim
Shqiptarët janë mëktarë
Ika n’terr sy vërbuar jam, xixa, xixa, përvlim
Kaloni mbi shpirtin tim, mbyteni këta arbërorë
Këta mëkatrë qe e ndjejnë vetën aq kranar
Këta që flasin shqip, e shqiponjën e kanë në çdo zgjim
Mbyteni sa më parë këtë racë të lindme të parë
Më pas shkoni e lutuni në kulte, n’aromë sulltani mykur n’qorapë
Ju jeni pa mëkate, po i mbytet idetë e filozofinë shqiptare
Ju, ju pret bota tjetër me 72 hyjria që do t’i zgjidhni vetë
Cullake, të holla e të trasha, secila më e pashme se tjetra
*
Nuk shoh të shkruaj, flas me shpirtin tuaj
Turku, greku e serbi sot të kanë lërë edhe pa emër
Se ishe dhe mbetesh edhe tutje popull i ndaluar
Për atë je mëkatar, mbytjen e ke shpëtim
Të fitojë e liga, djajë të mveshur me petka otomani
Lutjet i bëjnë me të njejtën gjuhë, heronjë të gjallë
Natën e shëndërrojnë në hajni thua se edhe pasurinë da ta marrin me vete …
Mua nuk më ka mbet asgjë, vetëm se të flas me shpirtin tuaj
30.05.2018
. . . bëhëm gur që nuk thehet
TË DUA
Sa më ka marrë malli për një lule kopshti
Me hapat e tu që trokisnin në shpirtin tim
Si pika loti në gjethe të njoma, rrahje zemre
Nga se gjum më nuk kam, ëndrra shëndëruar
Në melodi me fjalën më të bukur që fali hyjni
Fjalën TË DUA !
Sa më ka marrë malli ta shëndërroj pritjën në copëza jete e
Ta dëgjoj zërin me fjelën më të bukur që ka falë gjuha ime
Fjalën TË DUA
Vetminë e kam përqafuar me një pritje të fjalës
Fjalën TË DUA
Sa më ka marrë malli ta bëj një shëtitje nepër shi e
Ta shoh atë buzëqeshje me lot në sy, fjalën e syrit
Fjalën TË DUA
Sa më ka marrë malli me m’prek ajo dorë e butë vashe
Me fjalën më të bukur që del nga shpirti
Fjalën TË DUA !
Sa më ka marrë malli t’i përgdhel flokët ujëvarë mbi supe e
T’më thuash krrela e sy kanë lindur për mua, me fjalën e zemrës
Fjalën Të dua
Sa më ka marrë malli ta drejtoj shikimin nga qielli e
T’më thuash, syt e ty janë si dielli, zëri yt melodi jete
Me fjalën më të bukur të notave
Fjalën TË DUA
Eh ! Sa më ka marrë malli të dënesë në gjoksin tëndë aromën e dashurisë
Se jam lule që vënitet ditë për ditë, me fjalën më të bukur të sythit
Fjalën TË DUA
Eh ! Malli im më këputi shpirtin
Falë penës sime jeta mërr kuptim
Shi e lot që burojnë në çdo damar të trupit tim
Sa më ka marrë malli për një puthje Atdheu im
Një puthje të gjatë sa jeta, ku do të pikonte mjaltë
Aromë e qershive degë më degë në fluturim
Si bletë që nuk pushon….
Me fjalën TË DUA
IN/PE/RA/TO/RE/BT
Gjergj Kastrioti Skenderbe/ Mbretëria Arbërore
Netët i shëndërronte të ndritëshme
Betejë pas beteje, luftrat i shpallte fitore arbërore
Shekujt kaluan me emrin e tij
Me Gjergjin shpirt arbëror në kujtesë
Ne hecem me kalendaret e jetës
Pa pasur guxim emrin ta thomë
Nga ndalesa të egra të pushtuesit
Shpëtimi ynë ishte Folja e shenjtë e gjuhës shqipe
Si bimë të ndaluar mbajtur në shpirt.
Kur flitet për Gjergjin bota kthen kokë nga ne
Vetëm atëherë bindemi në mëngjeset e etura
Në etje të kemi, Profet në sy, në mëndje
Për shërim plagësh, për lotët e derdhur
Lumë e det, ëmbël e njelmtë.
Fjalën e mbajmë në dorë, kalorsi i shpetimit me emër
Vdekja na merr në vetmi, larë në ujë të bekuar
Atje ku derdhet ngjyrë pene e shkruhet e kaluara
Për antikën, për Aleksandrin, për Gjergjin Skënderbe,
Dhe çudi nuk pendohemi kur vdekja na merr
E quajmë heroike të vërtetën e moralit n’Epope
Kohën e tij që ta njohim një botë të Re
Gjergj Kastriot njaj damar në jetësimin e sotëm e për sa të jetë kjo tokë
Od(e) e Odë si në shkrime po në ndeja
Mesie i një populli të lashtë sa vetë lashtësia e Evropës.
Shekujt folën për ardhjën e Nënë Terezës
Malet dhe Bjeshket e atdhut me Nënë Terezën ndihen mirë
Shqiponja nuk ka përkthim vetëm se në gjuhën e lindjës sonë
E Shenjtë me shpirt sa bota me Nënë Terezen shqiptare
Seigneur ! Dritë e lindur për të verfërit në Calcutën e vegjëlisë
Zëri i saj u dëgjua në lindje e përendim me emrin e nderit
Bija e trojeve të Arbërit lindur në famljen e kopshtit Eden
Nënë Tereza foli me Zotin ditën që muar udhëtim shenjtësie
Në shërbim të lindjve të reja, në kohë të duhur për përkdhelje
Jeta ka kuptim kur i shtrinë dorë të verfërit duke i dhënë shpresë
Shpresa kërkon dritë, shpirti është aty dhe me një gjuhë flet
Gjuhën e bukur që nuk dëgjohet veç se zemra e thot me dashuri
Dashuri që nuk flet, zatën a nuk ju mjafton e thënë e Gjergjit
« Lirinë e gjeta në mesin tuaj » mos vallë Nënë Tereza po vinte
Në shekullin që bota kishte më së shumti nevojë, Nënë Tereza
Bota na ka zili, na përkujton me emrin e Shenjtë Nënë Terza
E maleve e Bjeshkve të Ilirikumit me zërin e shqiponjave
26.08.2020
Bisedë me Piktorin
Ne breg-det shohim larg, në brg-oqean ka shumë dallgë
Biarritz e Sarandë oqean e det, veç se atje është Jon i joni
Roman që lexohet me nota jete, derë e dritare për rreze
Dielli është po ai, veç një buzëqeshje e ka më shumë atje
Edhe det edhe oqean, edhe derë edhe dritare për pamje
Vallë Atdheu si mendon, a ka liri shpirti, a ka fjala peshë
E njeriu ynë e di ç’është liria, apo shkilet e fare nuk përfillet
I hapë derë i hapë dritare fanatizmit, fetarizmit për dehje
Që mikun ta bëjë armik e armikun shekullor ta bëjë mik
Atdheu , një mal me simbole, lisa të gjatë me metaforë
Plagë e krijiusit, e poetit që nuk di t’ia pikturojë shpirtin
E thirra piktorin për ndihmë ! Ja ç’më tha, flas me fjalen
Folni me gjuhën e shpirtit që pastaj t’a piktiroj, më tha ai
Piktori, brusha e të cilit pikonte lot mbi ngjyrat e LIRISË
Lirinë nuk ua sollën komandantet me «myhyre» salloneve
Jo, jo, ata janë shkelsit e sofrës suaj, nuk e donë lirinë
I tremben fjalës së lirë, i tremben pikturës, nuk besojnë
Po shkruama shpirtin e Atdheut që ta pikturoj At-Mëmësi
Nga lindja e deri sot mos e le një presje mangut të historisë
Biarritz, gusht 2020
Mallkuar qoftë ai shqiptar që beson në fé të okupatorit e nuk beson shqip
Kur me pyetën se cilës fé i takoj.
Ju thash
Jam shqiptar
Shqiptartë jetojnë n’Evropë, cila është feja e tyre sipas juve
Ju thash
Jemi populli më i vejtër i Haemosit, ndër më të vjetrit n’Evropë
Ndaj nuk na lejonë filozofia jonë ta ndajmë njerëzimin në ideologji fetare
Po shqiptartë njihen me tri fé, ndaj ç’mund të na thoni
Ju thash
Asnjera prej tyre nuk lindi në trojet tona, ne kishim një besim ishte dhe mbetet besimi në Diell, në një Zot
Pra ne besojmë shqip
Po Roma dhe Otomani ç’thonë shqiptarët për ta
Ju thash
Asgjë, veç se ishin okuptorë që i mbollën me dredhi ato të meta që nuk mund të liroheshin nga to
Si duket jeni ateist
Ju thash
Dielli nuk flet, ndaj as shpirti
Sytë janë për të parë
Shpirti nuk friksohet nga jeta siq na mësojnë ideologjitë e prapta
Po xhamia në Prishtinë ç’thoni ju për te
Ju thash
Zoti në trojet shiptare flet shqip
Nuk ka nevojë për minare
Ai nuk është i shurdhër siç është Erdogan Biku Sulltan.
