Në qiellin e bruztë të ndjenjës së thellë,
Një kështjellë shpërfaqet, prore rri e çelë.
Muret e saj të trasha prehen veç me fjalë,
Si gurët e mëdhenj, e fortë forca e saj.
Ngjitet dhe lartësohet mendja shpirtërore,
Në qiellin e ideve tërthore, kryqëzore.
Portat hapen vetë me të zgjedhurat fjalë,
Themelet e saj, një shkëlqim i rrallë.
Nëpër korridore vargjet seç ngarendin,
Të rënda plumb, shpërthyese si argjendi.
Dritat shndërrohen në poezi, pa u tretur
Zbardhin si agimet e muzikës së heshtur.
Kështjellë e fjalëve, me porta të arta,
Krijimi është mbretëria, me ndjenja të zjarrta.
