U kapa në litar të lotëve,
Në errësirën e asaj nate të thellë,
Sytë e mi të mbytur në mall e vuajtje
Të dërrmuar nga i jetës helm e vrer.
U kapa në litar të lotëve,
Në atë natë të heshtur e të hidhur,
Kur tingujt e melankolisë flisnin me pikëllimin,
Dhe yjet shihnin në sytë e mi trishtimin.
Në litarin e lotëve, unë rrija i heshtur,
Si meit i shkretë, në melodi i tretur,
Dhe pikëlotët bëheshin si të detit valë,
E kujtimet rriteshin, bëheshin sa një mal.
U kapa në litar të lotëve,
Dhe çdo lot ishte një poezi e fshehur,
E shkruar me dhimbje dhe kujdes të pashuar,
Në faqen e heshtjes sime, nën hijen e harruar.
Por lotët nuk ishin vetëm dhimbje,
Ata ishin edhe shpresë e ndezur,
Sepse në çdo pikëlotë, shikoja yje të ndritshme,
Të cilët më udhëzonin shtigjeve të stuhishme.
U kapa në litar të lotëve,
Por sot, ky litar është shndërruar në fjalë,
Që shpërfaqen në vargje dhe në zemrën time,
Dhe poezia vazhdon të rritet si lastar.
