Je më mirë vetëm, por e vetme vuani më shumë. Nuk do ta pranonit kurrë, por tregon se sa e mirë je me këdo, madje edhe me ata që nuk e meritojnë fare. Dëshironi që njerëzit t’ju duan, dhe për sa ecni me ajrin e dikujt që nuk ka nevojë për askënd, ju keni nevojë vazhdimisht për dikë.
Susanna Casciani, shkrimtare italiane
Frikëra të pakufishme dhe hapat e vegjël që nuk ju lejojnë të arratiseni mjaftueshëm larg. Nuk dini ku të shkosh, pastaj të mungon ajri dhe nuk dini çfarë të bëni, pastaj janë disa miq, dhjetë apo njëmbëdhjetë me të cilët nuk do të dinit si të vazhdonit sepse të duhen vite që të lidhesh me dikë, por pas kësaj është përgjithmonë. Ose me pak fjalë, pothuajse. Si të gjitha gjërat e bukura.
Më bëni të buzëqesh kur thoni se nuk besoni në dashuri të pafundme dhe më pas ju gjej të lëvizur para një karikature që duhet të të bënte të qeshësh. Nuk qani kurrë sepse jeni të zhgënjyer, kur jeni të zhgënjyer ju bërtisni. Kur qan, është sepse shpreson, shpreson dhe nuk dëshiron ta pranosh. Të shpresosh ju lëndon, disi. Mendoni se nuk është si ju, kështu qani duke parë filma komedi dhe justifikoheni duke thënë se nuk e dini në të vërtetë pse, “më ka ndodhur që kur isha i vogël”. Si jeni tani? A ndiheni mirë?
Ju pëlqen nata dhe ju pëlqejnë këngët dhe idiomat që nuk përdoren më. Gjithçka për ju është e sinqertë, madje edhe mënyra se si visheni dhe i thoni fjalët. Edhe mënyra se si merr frymë. Nuk e kontrolloni veten, nuk mundeni dhe mendoni se është keq, përkundrazi është e mrekullueshme, ju jeni një lule e egër, një nga ato lule që nuk mund të zgjidhen, por vetëm shikohen.
Parfumoseni shumë. Nëse do të ishit një kujtim, do të ishit aroma e çarçafëve të sapolarë, nëse do të ishit unë, do ta donit veten ashtu siç duan zogjtë të fluturojnë, me një dashuri të domosdoshme. Po të ishe unë, do ta doje veten për të mos vdekur.
Jam këtu duke të parë ty, ngjan me një poezi që askush nuk do ma kushtojë kurrë, një nga ato poezi që kur i lexon mendon se do të ishte e mrekullueshme nëse dikush do të të shihte ashtu dhe të do aq shumë, në fakt, asgjë, por jo prek kësaj je më pak e bukur, jo për këtë, kurrë.
