John Migliakio u zhyt në brigjet e Neë Jersey në një korrik me erë kur ishte student.
Uji ishte i trazuar dhe shikimi ishte aq i dobët sa ai nuk mund të shihte tre metra para tij. Pas rreth gjysmë ore, ai filloi të merrte frymë fort, gjë që ishte një shenjë se kompresori i zhytjes po zbrazet.
Ishte rreth 100 metra larg bregut dhe, me valë të ashpra, gëlltiti shumë ujë të kripur. Fyti i tij filloi të digjej, koka po rrotullohej sepse ishte duke hiperventiluar.
Në atë moment, gjërat u mjegulluan pak.
Ai kujton se kishte frikë se ishte tepër i rraskapitur për të notuar, dhe më pas ai ishte papritmas lart mbi oqean, duke parë poshtë një trup të zi në ujë.
Përvoja e John për vdekjen klinike
- Ndjeva paqe dhe qetësi absolute. Nuk kisha për çfarë të shqetësohesha. Gjithçka do të zgjidhet. Mbaj mend që në atë moment u ndjeva sikur gjithçka kishte mbaruar dhe u ndjeva shumë i qetë - tha ai dhe shtoi:
- Ndjeva se mund të pushoja, sikur nuk duhej të notoja më. Ishte si të notosh në një pishinë. Isha i vetëdijshëm që fillova të notoj, dhe pastaj nuk mbaja mend asgjë më. Ndjesia e fundit fizike që ndjeva ishte duke lëvizur prapa me dallgët dhe pastaj fizikisht nuk mbaj mend asgjë më. Thjesht kujtoj se isha i qetë. Ishte sikur po dorëzohesha. Ishte një lehtësim. Ishte sikur i lashë të gjitha të shkonin.
- Kanë qenë dy zhytës të tjerë në plazh. Ata më nxorrën nga uji, por nuk po merrja frymë. Ata hapën xhaketën e kostumit tim të lagur dhe nuk gjetën rrahjet e zemrës. Një djalë filloi të më jepte frymëmarrje artificiale dhe tjetri po më shtypte zemrën.
- Unë kurrë më parë nuk kam menduar për vdekjen. Isha vetëm 17 vjeç. Cfare dija Por atëherë e keni atë përvojë dhe nuk e ndjeni frikën e vdekjes, nëse po vdes. Sepse nuk ishte keq. Ishte bukur. Ishte e qete. Ndjeva sikur gjithçka do të më mbante me vete, pa pasur nevojë të bëja asgjë, pa u shqetësuar për asgjë - kujton ai.
- Sapo kisha atë ndjenjën e errësirës. Ishte e këndshme dhe e qetë. Jeta nuk kaloi para syve të mi. Unë nuk shkova në parajsë, nuk shkova në ferr, nuk shkova në hapësirë. Nuk shkova askund. Unë e quaj qetësi. Isshtë si një lule që zbret shumë ngadalë përmes një livadhi në pranverë përmes një përroi. Vetëm kështu mund ta shpjegoj. Ishte me diell, e kthjellët dhe e qetë, dhe zogjtë po cicëronin. Thashë me vete:
Kjo përvojë kishte dy efekte të menjëhershme. Së pari, ai e kuptoi pse ishte ende gjallë. Së dyti, ai nuk kishte më frikë nga vdekja. Kur gjyshi i tij vdiq së fundmi, John thotë se ai e pranoi atë shumë më lehtë sesa anëtarët e tjerë të familjes së tij dhe ai është i bindur se vetëdija e tij për konceptin paqësor të vdekjes do të zgjasë deri në frymën e tij të fundit.
