Një lot pikoi,
buzëqeshja e ngrirë
u bë dritë-hije,
e perdja e teatrit ra.
Duartrokitjet nuk u ndalën,
loti bashkë me dhimbjen
mbetën shfaqje e paharruar.
Nga ai lot
që flet lezetshëm
si vet emri,
u shkrua një skenar,
por ajo shkoi
pa rrapëlluar edhe një herë
ato dërrasa
në teatrin e mrekullive.
Shkoi e buzëqeshur
me lule rrethuar,
e me dashuri dhuruar.
Shkoi si dallëndyshe,
e na la në pritje...
Një lot që flet,
tani pa skenar,
shkruan një fjalë:
LEZE.
Po rigon si shi,
ky lot që brenda tij fsheh
ëmbëlsinë e njeriut gjithë lezet,
zemrën e komedisë,
shpirtin e pavdekshëm të aktores,
mrekullinë e skenës,
buzëqeshjen e engjëllit,...
Ky lot flet,
vaj e gaz brenda ka.
Midis luleve pushon,
por jo edhe malli për të,
për yllin magjiplotë.
Loti flet pa fjalë,
n'heshtje jep kuptim,
për Lezen gazplotë
kush s'ka mallëngjim?
