Hënës se ikur
Nga ardhja e diellit
Një e ikur
siukur e njeriu hijerëndë
kur për të thënë s`i ka mbetur gjë
Bilbilit që ia thotë melodisë
në zbardhjen e mëngjesit
Duke e mbajtur peshën e zhgë nimit
të një veshi të ,,shurdhër"
Cilit t`i them Mirëmëngjes
Vesës se freskët
në majën e një gjethi
Që ngjanë me lotin
e një syri të trishtë
Që jep jetë
posa të prekë tokën
ngadalë dhe në heshtje
Djalin fqinjë
me sytë e zi
Ah ,ata sy
Aq të thellë
Aq të msheftë
Që ai i urren
E unë aq i dua
Cilit t`i them Mirëmëngjes
Mirë më ngjes,mua.
